Jaaa, vandaag word ik 43 jaar en trakteer ik op een zeer waardevol cadeau! 

En ja, ik vertel weer iets over mijzelf. Net zoals in mijn vorige blogs. Zo gesloten als ik meestal ben, leer ik al aardig om mijn verhaal te delen. ? 

Als jong meisje was ik heel goed in aanpassen. In het aanpassen aan de rest van mijn omgeving. Ik kon me heel goed invoelen in andere mensen en dat deed ik dan ook. En daarbij vergat ik mezelf. Tegenwoordig hebben ze overal labels voor en ik denk te weten dat er vandaag de dag het label van hoogsensitiviteit op mij geplakt zou worden. Maar goed, zoals jullie intussen wellicht weten, heb ik helemaal niets met labels. Mijn wens is gewoon dat iedereen op haar eigen manier de wereld in mag, kan, wil en durft te stappen. 

Enfin, ik was dus echt super goed in dat aanpassen. Zo goed, dat ik er op een gegeven moment ziek door werd. Ik onderdrukte mijn gevoel. Het gevoel dat ik het anders wilde. Het gevoel dat ik het op mijn manier wilde. Ik wist echter op jonge leeftijd niet precies wát ik wilde doen (ik wist alleen dat ik iets voor mensen/ kinderen wilde betekenen) en wat dan mijn manier was… Doordat ik mijn eigen gevoel onderdrukte, en het dus niet op mijn eigen manier deed, kwam mijn ziekte tot wel drie keer aan toe terug. Eerst al op zeer jonge leeftijd, wat nog best mee viel en ik dus heel goed kon onderdrukken. Daarna toen ik 28 was, en nog een keer, 10 jaar geleden. 

Mijn lichaam vertelde mij; als je niet wilt luisteren, dan moet je maar voelen. Nou, dat heb ik geweten. Wat onwijs moeilijke periodes waren dat. Toen ik 10 jaar geleden voor de derde keer een terugval kreeg en ik niet meer op mijzelf kon passen, was ik in één klap afhankelijk van mijn verzorgers. Hulp vragen vond ik altijd al moeilijk. Tot 10 jaar geleden dus…toen moest ik wel om hulp vragen. Dat was op zich al een hele stap voor mij. ? Ik kon het zelf niet meer. Alle hulp die ik aangeboden kreeg en alle hulp die werd opgedrongen door mijn familie, vanzelfsprekend alleen maar vanuit liefde, heb ik aangenomen. 

Mijzelf op de eerste plaats zetten, dat was mijn opdracht. Tot drie keer aan toe werd ik op de proef gesteld. En deze proef werd steeds een tandje erger. Een chronische ziekte, die dus voor altijd bij je blijft…?! Alles wordt in één klap onzeker. Persoonlijke ontwikkeling was dat, tot aan het gaatje. 

Hulpverleners uit het medische circuit kwamen er niet uit, dus verhuisde ik van het ene ziekenhuis naar het andere. Naast de somatische klachten,  heeft dit proces psychisch ook veel met mij gedaan. Voor zowel de somatische als psychische klachten werden alle hulptroepen ingeschakeld. Deze hulpverleners deden hun uiterste best. Voor mij bleven ze helaas teveel aan de oppervlakte van het probleem. Ze moesten een laag dieper, eerlijk gezegd wel twee lagen dieper. Ik wist dat ze niet naar die diepere lagen zouden gaan, daarvoor moest ik blijkbaar bij andere mensen zijn. Mensen die op zoek gingen naar de oorzaak van het probleem en die niet naar alleen maar de symptomen bestreden. 

Toen het echt niet meer ging en ik 43 kilo woog, moest ik aan de bak. Twee hulpverleners die tijdens mijn ziekteperiode op mijn pad kwamen hadden echt oog voor mij, als persoon. Dus niet de persoon die voor hen stond, maar mijn ware ik. Ik voelde dat zij diegene waren die mij konden ondersteunen tijdens mijn reis. Eerst vond ik dat heel erg eng, want nu moest ik de stappen zetten waar ik zo ontzettend bang voor was. Ik moest mezelf weer helemaal leren kennen, omdat ik al die jaren met iedereen rekening had gehouden behalve met mij zelf.  

Ik wist dat ik bij hen moest zijn om mijn doel en mijn droom weer helder te krijgen. Wanneer ik een afspraak met mijn arts en coach had, wist ik dat ik ging leren. Ik durfde stappen te zetten, en steeds beter voelde ik wat mijn persoonlijke doel ook alweer was. En mijn droom. Al vond ik het erg moeilijk om alle vragen die ik had te stellen en te delen. En wat vond ik het een uitdaging om op deze vragen mijn eigen antwoorden te vinden. Wat een reis met mijn coach heb ik gemaakt. 

Dankbaar dat ze er was op het moment dat ik haar het meeste nodig had. Ik groeide zowel persoonlijk als lichamelijk. Met mijn coach zorgde ik voor persoonlijke groei. Met mijn arts zorgde ik voor lichamelijke groei. Ik kwam weer aan, wat ook zeker een hele overwinning was. Samen zorgde dit ervoor dat ik kon groeien op alle vlakken; persoonlijk vlak, lichamelijk vlak, spiritueel vlak en later op zakelijk vlak. Wat dankbaar was ik én ben ik nog steeds om zulke hulpverleners te ontmoeten op mijn pad. Want ik heb nog steeds contact met beide. ? 

Omdat ik tegenwoordig wél weet wie ik ben en wat ik wil, doe ik dus dat. ?